Η εικόνα ενός μωρού να παίζει με ένα κουτάβι ή κάποια άλλα κατοικίδια δεν είναι ιδιαίτερα ευχάριστη σε όλους τους γονείς. Γύρω από αυτή τη σχέση έχουν χτιστεί μύθοι και αλήθειες.
Παρακολουθούν τα μωρά να μπουσουλάνε, τρέχουν για να τα προστατεύσουν όταν περπατούν, τα ακολουθούν μέχρι την κούνια για ασφάλεια. Αυτό τον ρόλο παίρνουν πολλά κατοικίδια, κυρίως οι πιο πιστοί φίλοι των ανθρώπων, όταν θέλουν να δείξουν την αγάπη τους.
Ο πρώτος μύθος υποστηρίζει ότι «τα κουταβάκια ή τα γατάκια είναι τα καλύτερα κατοικίδια για παιδιά»
Πολλοί γονείς θεωρούν ότι τα παιδιά είναι ασφαλέστερα μαζί τους απ’ ότι με έναν μεγαλύτερο σκύλο επειδή είναι μικρότερα και πιο ευπροσάρμοστα. Αυτό δεν αληθεύει ωστόσο, σε απόλυτο βαθμό. Τα ζώα σε μικρή ηλικία είναι ευάλωτα, ενώ τραυματίζονται συχνά, ειδικά εάν τα παιδιά αναλώνουν την έμφυτη περιέργεια τους στο να τραβούν τις ουρές και τα αυτιά των πρώτων.
Τα μικρά κουταβάκια παίζουν, χρησιμοποιώντας τα νύχια ή και τα δόντια τους, επίσης απαιτούν πολλή φροντίδα και εκπαίδευση, κοινώς χρειάζονται περισσότερο χρόνο που πολλές φορές λειτουργεί εις βάρος του μεγαλώματος των παιδιών. Οι σκύλοι ή οι γάτες που είναι πάνω από την ηλικία των δύο ετών, έχουν πιο προστατευτικό ρόλο απέναντι στα μωρά και γι’ αυτό θεωρούνται πιο κατάλληλα κατοικίδια για μία αρμονική και ομαλή συνύπαρξη.
Ο δεύτερος μύθος εμπλέκεται με την πεποίθηση ότι «ένα μωρό είναι πιο ασφαλές κοντά σε συγκεκριμένες ράτσες σκύλων»
Πολλοί γονείς θεωρούν ότι μικρά σκυλάκια όπως τα Chihuahua είναι η ασφαλέστερη επιλογή για να παίζουν τα μωρά μαζί τους, αγνοώντας ότι τα ίδια γίνονται συχνά, πολύ ζωηρά.
Αντίθετα, κάποιες άλλες ράτσες, όπως τα Labrador retrievers ή τα golden retrievers, που σπάνια προτιμώνται όταν υπάρχουν μωρά στο σπίτι, είναι γνωστά για την αγάπη τους προς αυτά.
Ο τρίτος μύθος που χτίζουν τα ίδια τα μωρά είναι πως «τα κατοικίδια είναι παιχνίδι»
Αυτός ο μύθος ωστόσο, καταρρίπτεται στα μάτια τους όταν μεγαλώνουν. Είναι πολύ διασκεδαστικό για εκείνα να παίζουν με το ζωάκι που περιφέρεται μες στο σπίτι, να πειραματίζονται με αυτό, αλλά τα παιδιά πρέπει να μάθουν γρήγορα πως το κατοικίδιο, που έχουν συντροφιά τους, δεν είναι παιχνίδι αλλά μέλος της οικογένειας.
Ο τέταρτος μύθος αναφέρει πως «τα κατοικίδια μεταδίδουν ασθένειες, εξαιτίας του χαμηλού ανοσοποιητικού συστήματος των παιδιών»
Σχετική έρευνα δείχνει ότι τα παιδιά που ζουν με κατοικίδια ζώα, κυρίως σκυλιά, είναι λιγότερο πιθανό να αναπτύξουν λοιμώξεις του αναπνευστικού σε σύγκριση με παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς κάποιο ζωάκι στον ίδιο χώρο.
Εξαιρούνται βέβαια, κάποιες αλλεργίες που είναι αναπόφευκτες εξαιτίας πολλές φορές, του τριχώματος, όπως προαναφέρθηκε, αλλά αυτό συμβαίνει σε αρκετά μικρή ηλικία.
Η βασική αλήθεια που στοιχειώνει όλους τους μύθους είναι πως τα παιδιά μπορούν να ζήσουν πολύ ευτυχισμένα δίπλα στα κατοικίδια
Όταν ένα παιδί μεγαλώνει και μαθαίνει να συνυπάρχει με ένα ζώο, έχει υψηλότερη συναισθηματική νοημοσύνη, μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και καλύτερη εικόνα αυτοεκτίμησης. Διακρίνεται από έντονη συντροφικότητα, δεν φοβάται τις ευθύνες και προσφέρει βοήθεια όπου χρειάζεται.
Μάλιστα, τα μωρά που ζουν με κατοικίδια, αναπτύσσουν καλύτερα την γλώσσα του σώματος και την μη λεκτική έκφραση των συναισθημάτων τους.
Πηγή πληροφοριών: petlover.gr
